Wanneer ik kijk zie ik de duinen, waar de zee op beukt.
De westerstorm die de golven het land opjaagt.
Ooit was dat mijn taak, de zee zijn plaats wijzen.
Nu zie ik daar torenspitsen.
Wanneer ik kijk zie ik het platte land.
De noordenwind laat de donkerte schijnen.
Het water van de regen leert mij dan de nederigheid.
Het vormt plassen op plekken die stevig moesten zijn.
Wanneer ik kijk zie ik hoe de oostenwind het gele zonlicht mee voert.
Die de mensen hun vreugde dans laat doen.
Flanerend over mijn rug.
Maar ooit lag ik hier machtig en hield stand tegen woelige baren.
Nog voer ik mijn plicht uit.
Terwijl de zuidenwind mij uitdroogt.
Toch is dit nu al een paar eeuwen mijn plek.
Blijf ik nog daar?
Marcel de Wit