Hij liep, maar voelde zich stil.
Alsof zijn stappen slechts echo’s waren in een wereld die al draaide zonder hem.
De aarde bewoog onder zijn voeten, niet door zijn wil, maar door haar eigen ritme.
Even dacht hij alles te begrijpen—een moment van jeugdige almacht hij dacht.
Maar het leven liet zich niet bezitten.
Het stroomde, onverschillig, eigenzinnig.
Hij zat daar, een toeschouwer van die beweging,
en keek hoe anderen hun weg vonden, ieder in hun eigen dans met de tijd.
Marcel de Wit
