Binnen was het stil. Niet de stilte van afwezigheid, maar van aanwezigheid die niet spreekt. De lucht was zwaar van stof — niet vuil, maar geladen. Elk deeltje leek een herinnering te dragen, een fragment van een gedachte die ooit uitgesproken was en nu zweefde tussen de muren.
Ze voelde iets bewegen — niet fysiek, maar in haar borstkas. Alsof haar eigen ziel reageerde op wat hier ooit was. Aan de andere kant van de kamer hing een spiegel. Niet om in te kijken, maar om in te verdwijnen. Toen ze dichterbij kwam, zag ze geen reflectie. Maar in de verte, een figuur. Niet herkenbaar, maar vertrouwd. De figuur bewoog niet, maar haar hart wel.
Ze begreep het: deze kamer was geen opslag. Het was een archief van zielsbewegingen. Van mensen die hier ooit waren, hun innerlijke werelden achtergelaten in stof, in voorwerpen, in stilte. En nu, door haar aanwezigheid, bewogen ze opnieuw.
De beweging bleef. In haar dromen, in haar adem, in de manier waarop ze ……. Iets dat niet alleen bestaat, maar leeft in lagen die alleen het stof kent.
Skip to content
Marcel de Wit
