’t Kijkt je aan

Herfstfluistering in het bos
Je loopt langzaam over het met bladeren bedekte pad. De lucht is koel, vochtig, en ruikt naar aarde en verval. Takken kraken onder je voeten, maar het zijn niet jouw stappen die je hoort. Het voelt alsof het bos ademt — alsof elke boomstam een oog heeft, elke plant een fluistering draagt. Achter elk bladerdek lijkt iets te bewegen, net buiten je gezichtsveld. Je weet dat je alleen bent, en toch… de stilte is geladen. Niet leeg, maar vol aandacht. Alsof het bos jou observeert, onderzoekt, en zich herinnert dat je hier bent geweest.